vrijdag 30 december 2011

Een goede sfeer, bijna kerstmis

Inmiddels hebben we Dominica en Martinique al verlaten. En zitten we weer op de knalblauwe zee met de felgekleurde vissen op weg naar Bonaire.

Het was geweldig op wakker te worden en met mijn slaapkop dromend op het dek te staan met Dominica in zicht. Al de palmbomen, de blauwe zee met daarin kokosnoten die zo nu en dan voorbij kwamen drijven en de dichtbegroeide bossen. Het enige wat ik daarvoor hoefde te doen is wakker blijven en goed kijken, dagdromen was niet meer nodig. Die avond heb ik zelfs achter in een pick-up gezeten racend door de bossen op weg naar de barbecue. De dag erna zijn we naar de kleinkinderen van de oorspronkelijke indianen in Dominica geweest en hebben we in een klein roeibootje door de Indiana rivier gevaren. Het was daar prachtig met al het groen om je heen in een smal riviertje en het harde getjirp van de krekels. Al weer een geslaagde dag dus.
De laatste dag in Dominica zijn we er helemaal voor gegaan en hebben we in 6 uur de heen en terug weg gevonden naar de Boiling Lakes. Een zeer vermoeiende wandeltocht door de jungle, maar dan had je ook wat. De meren kun je bijna niet zien, er is allemaal stoom. Het water ligt als het ware op de lava. Eenmaal boven hebben we letterlijk een eitje gekookt in het meer. In een aftakking, waar er weer koud water bijgekomen was, heerlijk in de jacuzzi gezeten met een gezichtsmasker van de ‘’gezonde’’ blub die daar lag.
Jammer genoeg vertrokken we meteen naar Martinique bij terugkomst op de boot. Die zelfde avond zijn we aangekomen in Martinique, daar hebben we wat rondgelopen en gezwommen maar verder niet zoveel gedaan. De voornaamste reden dat we naar Martinique gingen was om inkopen te doen en post te halen. En nu zijn we al weer op weg naar het volgende eiland, ik heb er zin in.

Ik vond het wel heel inspirerend hoe aardig iedereen was in Dominica. Iedereen zei je de hele tijd gedag en vroeg waar ik vandaan kwam en zo. In het begin vertrouwde ik dat niet helemaal, maar later begon ik in te zien dat ze er niks achter zochten. Moet je nagaan dat ik mensen in eerste instantie niet eens vertrouw, gewoon omdat ik dat gewend ben. Wat een verschil met Nederland. Wat ik ook opvallend vond is dat de band van het busje lek was en dat we nog niet eens waren uitgestapt en toen kwam er al iemand aanrennen met een krik om ons te helpen. In Nederland zouden ze gewoon even uit het raam kijken en vervolgens zeuren dat je niet zo in de weg moet staan.

In Martinique waren de mensen veel minder aardig. Daar was het ook een stuk toeristischer en hadden de mensen weer meer geld om van te leven. Als ik iets geleerd heb vandaag is het wel dat het waar is dat geld niet gelukkig maakt. In Dominica hing zo’n prettige sfeer. Ook heb ik geleerd dat Nederlanders elkaar en anderen niet echt vertrouwen, misschien is dat wel nodig in Nederland. Dat is toch erg.

Neptunus

Dominica is al bijna in zicht. En wij landrotten willen daar natuurlijk dolgraag heen. Tenminste voor zover wij nog landrotten zijn.

De evenaar zijn we niet over gegaan maar voor alsnog heeft Neptunus ervoor gekozen om bij ons aan boord te komen. Met zijn allen zaten we zenuwachtig te wachten in het dagverblijf totdat we een voor een werden opgehaald. Nadat ik een aantal angstige kreten van de mensen voor mij had gehoord en iemand terug zag spartelen met een half kale kop, werd ik mee naar buiten gesleurd. Ik werd op een bankje neer gelegd aan de voeten van Neptunus en zijn vrouw. Vervolgens ging er iemand bovenop mij zitten en voelde ik achter in mijn nek een scheerapparaatje trillen. Toen ik hoorde dat het eindelijk voorbij was werd ik meteen ingesmeerd met een chili prutje. Daarna mocht ik gelukkig rustig gaan zitten op het bankje, tenminste dat dacht ik: ik was nog niet klaar. Ik kreeg een glaasje met zeewater wat ik in een keer achterover klokte om vervolgens de voet van Neptunus zijn vrouw te kussen. Daarna was ik officieel geen landrot meer en kreeg ik de naam Trompetvis.
Achteraf zag ik dat er zelfs geen klein stukje van mijn haar af was maar de chili begon wel aan te koeken terwijl ik keek hoe de mensen na mij werden “ontgroend”. Nou is er al een tijdje een probleem, de watermaker is stuk, dus er geldt al anderhalve week lang een douche en was verbod. Daar was niet iedereen even blij mee toen we daar met zijn allen op het dek stonden onder de aangekoekte chili. Gelukkig was er een oplossing, we mochten namelijk zwemmen! Alle zeilen werden naar beneden gehaald en wij sprongen vrolijk uit het want in de oceaan. Het was echt super vet, net een mega zout golfslagbad, het ene moment zat het trappetje 2 meter boven je en het andere moment spoelde het water over het dek heen. De zee onder ons was 6 km diep, de zon ging onder. Kortom het was een super leuke maar zenuwslopende dag.

Als ik vandaag een ding heb geleerd is het wel dat er op een schip geen democratie is. Iedereen dacht namelijk dat ze kaal werden geschoren en niemand wilde dat, maar vrijwel niemand verzette zich. Dit is nog een erg lichte vorm van een dictatuur en in een relatief kleine groep. Dus moet je nagaan hoe moeilijk het is om je te verzetten tegen bijvoorbeeld Hitler, dat is wel een totaal ander uiterste maar het komt uiteindelijk op het zelfde neer.

Ik vond het vandaag echt een super geslaagde dag, ik vind het wel een leuk idee dat je zoiets zou kunnen organiseren en iedereen zo blij kan maken. Ik heb dus weer een beetje inspiratie opgedaan over wat leuk is om te doen als ik thuis kom of waar ik misschien wel later iets mee wil gaan doen qua werk.

Daisy

donderdag 22 december 2011

’T Heerlijk avondje is al weer even geleden

5-december-2011

Met het hele gezin een avond gezellig bij elkaar rond een grote berg pakjes en een knapperend haardvuur, dat hoort met Sinterklaas. Dit jaar was dat wel anders: ik zat midden op de Atlantische oceaan en mijn familie was thuis. Alhoewel ‘’mijn familie’’?

De dag dat ik eigenlijk wel thuis wou zijn was aangebroken. Want wat moet je nou midden op zee als sinterklaas al lang het vaste land heeft bereikt? Mijn verwachtingen waren dan ook niet erg hoog. Maar ik had het hellemaal mis. Overdag was niet erg bijzonder maar ‘s avonds was het welbekende heerlijk avondje van Sinterklaas helemaal naar wens. Het begon natuurlijk met sinterklaas en zijn pieten die uit de stuurhut naar buiten kwamen.
Na een erg grappige speech over wat een mooi cadeau het is om hier te zijn en een aantal cadeautjes zoals een ingepakte boterham voor de hongerige onder ons gingen we het dobbelspel doen.
Iedereen had een ingepakt cadeautje bij zich. Aangezien we midden op zee waren was dat iets van jezelf ingepakt in aluminiumfolie of in een oude zeekaart. Een hele tijd lang hebben we ijverig van cadeautjes gewisseld en heel veel leuke maar voornamelijk lekker dingen uitgepakt, eten is nou eenmaal heilig hier aan boord. Daarom waren we dan ook erg blij met alle pepernoten en speculaasjes die we hadden. Maar jammer genoeg kwam er ook een eind aan deze heerlijke gezellig avond, gelukkig had ik de chocokikkers gewonnen waar ik al zo veel wachten naar verlangde.

Wat ik deze avond en de afgelopen weken wel heb geleerd is dat je helemaal niet thuis hoeft te zijn om je thuis te voelen. Het enige wat je nodig hebt is een aantal aardige mensen en dan moet je gewoon jezelf zijn. Voor mij is het niet helemaal voor de hand liggend om mezelf te zijn in een groep. Vaak ben ik namelijk wat stiller maar in deze groep voel ik mij echt helemaal op de goede plek. Als ik thuis kom ga ik ook zeker proberen om overal mezelf te zijn. Misschien was ik deze Sinterklaas toch wel een soort van bij mijn familie want zo begint het wel te voelen. Wat mij deze avond wel geïnspireerd heeft is dat je eigenlijk helemaal niet zoveel nog hebt om het super naar je zin te hebben.

donderdag 1 december 2011

De Britisch school of Tenerife

18-november-2011

Er is alweer een dag achter de rug in Tenerife. Inmiddels zijn we al 4 dagen in Tenerife waarvan 3 in de haven met allemaal mooie zeilboten. Zo liggen we bijvoorbeeld naast een viermaster waar Russische mariniers worden opgeleid. De Sedov is een van de grootste tallships van de wereld. De kapitein heeft geregeld dat wij daar aan boord zijn geweest om te kijken en zij bij ons. Ook heb ik veel nieuwe mensen leren kennen. Donderdag gingen wij namelijk naar de British School of Tenerife. Daar hebben wij samen met een klas geluncht, gevolleybald en heel veel gekletst. Vrijdag is dezelfde klas bij ons aan boord geweest om samen een stukje te gaan zeilen. Het was super gezellig en er zijn dan ook meerdere afspraken om samen iets te gaan doen, zo gaat er een groepje naar het strand om met hen te surfen.

Ik heb veel overeenkomsten gezien tussen mijn school en de British School maar er waren ook zeker verschillen. Er moesten bijvoorbeeld veel kinderen een uniform dragen. Ik denk dat een uniform handig is zodat iedereen gelijk is en niemand gepest word om hoe hij of zij eruit ziet. Maar na een gesprek met een leerling bleek dat de examenklas geen uniform hoeft en dat er nog steeds heel veel op het uiterlijk word gelet. Op mijn school zijn er veel oordelen over het uiterlijk van leerlingen en dragen er veel mensen bepaalde merken om er bij te horen. Ik zelf ben niet zo van de merkjes en vind het dan ook erg jammer dat het voor sommigen onmogelijk is om vrienden te worden met bepaalde mensen puur door de vooroordelen naar aanleiding van je uiterlijk. Aan boord word er niet zoveel op je uiterlijk gelet omdat daar simpelweg te weinig tijd voor is en omdat er niet zoveel ruimte voor kleren, make-up etc is.
Ik vond de school er niet zo leuk uitzien het leek net een gevangenis maar ook dat was een vooroordeel. Toen ik er wat langer rond liep bleek iedereen heel aardig. De docenten waren ook aardig maar wel strenger dan de meeste docenten in Nederland.
In Nederland heeft iedereen Engels maar hier blijkbaar niet want dit was een Britsh School omdat er Engelse les wordt gegeven. Op de talen na waren de schoolvakken hetzelfde met normale uren en voor iedere vak een docent. Wat nog wel een verschil was waren de pauzes, zei eten namelijk op school en nemen daar dan ook meer tijd voor. Kortom er zijn verschillen met mijn school maar niet hele grote en ook niet zo veel.

Ik vond de uitwisseling met een Spaanse school erg leuk en ik weet nu ook dat er niet zo veel verschil is met een Nederlandse school. De afgelopen week heb ik ook veel Spaans geleerd omdat ik het gewoon spreek ook al is het niet helemaal correct. Ik ben veel vrijer geworden in Spaans spreken en ik vind het nog leuk ook.
Wat ik wel inspirerend vond waren de school uniformen, alleen jammer dat het idee niet zo goed uitgevoerd werd.

zondag 20 november 2011

Even doorzetten

Dat hangt van de wind af, is een antwoord op veel vragen. Zoals wanneer komen we aan in Tenerife en wanneer vertrekken we uit Cherbourg? Maar vooral: hoelang blijf ik zeeziek!?

De dag na mijn 16de verjaardag, donderdag was het dan eindelijk zover we vertrokken uit Cherbourg. Dus alle hands aan dek om de haven met de omringende forten te verlaten.
We waren nog maar net op weg en het begon al redelijk te schommelen. De daarop volgende drie dagen heb ik geleerd hoe blij je moet zijn met vast land onder je voeten. Ik heb namelijk niks anders gedaan dan overgeven en slapen. Ik kon niet eens een glaasje water binnen houden. De 4de dag voelde ik me wel oké, ik heb toen pannenkoeken gegeten en was blij dat het over was.
Maar die nacht en de daarop volgende dagen voelde ik mij alweer niet goed. Uiteindelijk heb ik ongeveer een week bijna niks gegeten en weinig gedronken. Gisteren en vandaag voelde ik mij eindelijk weer goed en kon ik weer eten.
Woensdag was Tenerife in zicht en rond de middag zijn we voor anker gegaan in een baai om een dagje te relaxen, zwemmen, vissen en te wandelen. Daar was ik zeker aan toe na zo’n vermoeiende zeereis.

De afgelopen week heb ik veel geleerd over hoe een groep met elkaar omgaat. Zo was ik samen met nog iemand erg lang zeeziek. Ik was aanwezig bij iedere wacht en probeerde zoveel mogelijk te doen maar mijn medereiziger bleef gewoon in zijn bed liggen en probeerde de meeste dingen niet eens. Na een dag of twee merkte je duidelijk het verschil tussen hoe iedereen met mij omging en hoe iedereen met mijn medereiziger omging. Aan mijn medereiziger irriteerde mensen zich en voor mij was iedereen heel aardig en hulpvaardig. Men begon zich ook af te vragen of mijn medereiziger wel echt zo zeeziek was. Het is dus belangrijk om aan een groep te laten zien dat je er voor gaat, dan zullen zij er ook voor jou zijn. De kapitein zei ook voor we aan land gingen dat ik een doorzetter ben. Toen ging iedereen klappen.
Natuurlijk heb ik geleerd om door te zetten en niet te snel op te geven. Ik ben best trots, want ik was bang dat iedereen mij irritant zou vinden omdat ik niet veel kon doen.

Wat ik heel inspirerend vind is hoe deze groep in elkaar zit. Zo vond ik het bijvoorbeeld erg bijzonder dat mensen elkaars kots opruimen zonder dat het gevraagd hoeft te worden. Iedereen is er voor elkaar terwijl we elkaar nog maar 3 weken kennen. Op mijn school ken ik iedereen nu 3 jaar en dit zou nooit voor elkaar gedaan worden.

donderdag 10 november 2011

Ingeslingerd!

Hey,
Ik heb de sailmail weer ontvangen. In Cherbourg heb ik woensdag even met mijn ouders en mijn broertje gesproken en hebben zij mij gefeliciteerd. Dat was wel apart. Mijn ouders hadden ook een cadeautje meegegeven, maar dat konden de leraren niet meer vinden en ik mocht niet zoeken. Ik was toen wel teleurgesteld en boos.
Nu schrijf ik wat later mijn blog omdat ik vandaag pas (maandag) weer binnen kan zijn. Ik heb namelijk vanaf Cherbourg(donderdag) tot zondag niks anders gedaan dan slapen en kotsen.
Letterlijk: ik word wakker kots in de wc en dan ga ik naar mijn wacht. Ik heb wacht van 4 tot 8, overdag en ’s nachts. We hebben verschillende taken. Sturen, bakboordwacht, stuurboordwacht, veiligheidscontrole en zeilen hijsen en strijken. Ik doe mijn best, maar ondertussen hang ik zeker nog een stuk of 10 keer over de reling te kotsen. Ik kon niet eens een beker water binnen houden. Voor vertrek woog ik 47 kg en ik ben 1m64. Dat is namelijk gemeten voor de zeilpakken.
Gelukkig was iedereen wel super aardig, ze kwamen steeds met een keukenrol en water brengen en vragen hoe het gaat. Niet dat ik daar veel mee kan maar is wel fijn. Het is al een echte groep en we zijn nog maar twee weken onderweg.
Ik voel me nu weer prima. Ik heb zelfs pannenkoeken gegeten tijdens de wacht. We zijn met volle zeilen een deel van de golf van Biskaje overgestoken.

Ik heb geleerd te slapen terwijl ik letterlijk 10 cm omhoog kom in mijn bed en van links naar rechts schuif. Ik weet nu dat ik niet alleen mijn bestek vast moet houden bij het eten, maar ook de schalen en borden en verder ook alles. Kortom we hebben wel geleerd wat iets zeevast wegzetten is. Ik weet wat zeeziekte is, ik wist wel dat ik het zou worden. Maar ervaren is echt anders. Ik hoop dan ook dat ik nu echt “ingeslingerd “ben. Zo noemen ze dat, dat ik niet iedere keer opnieuw ziek wordt.Het is bijzonder als iedereen zo voor je wil zorgen. Niet iedereen was (zo lang) zeeziek. Het is toch anders als je klas ook je thuis is. De Regina Maris vol in de zeilen is ook indrukwekkend, al realiseer je je dat niet meteen als je ziek bent. Een halfuurtje geleden heb ik dolfijnen gezien!!! Echt super mooi en schattig. Je zag ze heel goed, donker blauw van boven en wit van onder. Zie je het voor je? Het is nu 8 uur ‘s ochtends dus ik ga weer slapen. Ik heb echt geen idee welke dag het is en hoe laat.




Groeten van een ingeslingerde Daisy

donderdag 3 november 2011

De eerste vermoeiende week achter de rug!!

30-oktober-2011

Na een week op de Regina Maris zijn we aangekomen in Cherbourg, een mooi haventje in Frankrijk. Het is snel gegaan maar er is zeker niet weinig gebeurd.

Het begon allemaal op zondag toen ik aan boord ging in Amsterdam. Na de afscheidsetentjes de laatste keer dit doen en de laatste keer dat doen was ik er helemaal klaar voor. Samen met mijn broertje, vader en moeder reed ik op zondag 23 oktober naar de Java kade. Ik had makkelijk kunnen fietsen maar met mijn bagage was dat niet al te makkelijk geweest. Eenmaal aangekomen zei iedereen elkaar heel vrolijk gedag en werd er zelf veel geknuffeld ook al had ik mijn medereizigers nog maar een weekeindje gezien. Dan heb je natuurlijk ook nog het afscheid, dat toen nog niet zo zwaar was aangezien ik donderdag iedereen weer zou zien.
Toen alle ouders etc. van boord waren konden we beginnen met de voorbereiding van ons avontuur. Zo hebben we 4800 kilo aan eten op het schip gebracht, alles opgeruimd en zeewaardig gemaakt. Terwijl we allemaal verlangden naar wat ons te wachten staat.
Donderdag 27 oktober half 10 was het dan zo ver we vertrokken naar IJmuiden samen met een hoop media en familie. En in IJmuiden vetrokken we dan echt na een emotioneel afscheid. Eenmaal op zee kon het nieuwe leven z’n gangetje gaan. Dat is zwaar en vermoeiend ook al vaarden we voornamelijk met de motor. Ik moest namelijk zeilen, koken, opruimen en nog veel meer, niet alleen overdag maar ook ‘s nachts. Ik heb namelijk wacht van 4 tot 8 AM en van 4 tot 8 PM. Donderdagavond ben ik meteen over mijn nek gegaan, maar alsnog was alles super mooi, gezellig en leuk.
Zaterdag heeft de kapitein ervoor gekozen om naar Cherbourg te gaan omdat we alleen maar tegenwind hadden. Ik had mazzel om een uur of 7/8 was de haven in zicht, wat zag dat er mooi uit.
Inmiddels heb ik al een rondleiding in Cherbourg gegeven en heb ik mijn eerste lessen gehad.

Natuurlijk heb ik de afgelopen week ook een boel geleerd. Vanzelfsprekend het zeilen, waarvan ik nu een klein beetje weet hoe en wat je moet doen. Ook ben ik veel te weten gekomen over Cherbourg, dit had ik makkelijk thuis kunnen doen, maar ik denk niet dat ik het dan zou onthouden. Nu vind ik het ook daadwerkelijk interessant omdat ik het zelf in de werkelijkheid zie. Verder heb ik nu al een beetje meer leren doorzetten want wat is dit zwaar.
Inspiratie is er altijd en overal, zo ook hier. Ik hou bijvoorbeeld erg van tekenen en andere creatieve bezigheden maar de afgelopen tijd heb ik dat vrijwel niet gedaan, nu ben ik weer begonnen met het natekenen van Cherbourg. Omdat ik het leuk vind en omdat ik er misschien later iets mee wil gaan doen. Verder zie ik allemaal beroepen die voor mij onbekend waren en die mij wel wat lijken.

Kortom tot nu toe is het allemaal hartstikke leuk en ik weet zeker dat ik een hoop ga leren.

http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fjeugdjournaal.nl%2Fitem%2F307743-klaslokaal-op-zee.html&h=GAQEPNAjrAQE0_bzNhDfm1LFvDCtZaJ2EIvDaM5kdDxYPTQ


http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3DIDtvT3ItqTA&h=1AQGkxtOZAQGQXBGmuzaGYFR4iJi0hRYgnVJl35_GX-jOCQ


http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.hartvannederland.nl%2Fnederland%2F2011%2Femotioneel-afscheid-van-zeilende-leerlingen%2F&h=NAQG3-XVmAQHBRrj_WDLKd_rp-PJz_WW3HP2uHcxu9actPw

Even voorstellen: Matroos Daisy

Ik ben Daisy Robijns, ik ben 15 jaar en woon in Amsterdam Noord. Mijn vrije tijd besteed ik graag aan sportieve of creatieve bezigheden. Zo zit ik bijvoorbeeld op voetbal en windsurfen. Momenteel zit ik op het IJburg College in Amsterdam. Deze vrij nieuwe school bestaat nu vier jaar. Ik heb voor het IJburg College gekozen omdat er veel samenwerkingsopdrachten worden gedaan, er in thema’s wordt gewerkt en omdat je niet uit boeken leert maar zoveel mogelijk opdrachten in de werkelijkheid krijgt. Vorig thema heb ik bijvoorbeeld een canonposter over Amsterdam gemaakt en gepresenteerd om vervolgens in de stad zelf de plekken met de bijbehorende canon te bekijken.
Maar ik heb het roer net omgegooid. Want ik neem namelijk deel aan School at Sea. Om zo mijn talenten verder te ontwikkelen, zelfverzekerder te worden, deel te zijn van een hechte groep en om iets mee te maken wat mij altijd bij zal blijven. Ook hoop ik tijdens deze reis inspiratie op te doen voor mijn vervolgstudie en uiteindelijk mijn baan. Nu heb ik namelijk geen idee wat ik later wil worden niet eens een richting. Met School at Sea leer ik net zoals op het IJburg College zo veel mogelijk in de werkelijkheid. Door bijvoorbeeld wiskunde aan de hand van de sterren en aardrijkskunde door het onderzoeken van de Boiling Lakes. School at Sea is dus nog meer leren in de werkelijkheid, wat mij erg aanspreekt. Ook zal ik allemaal extra dingen leren niet alleen extra vakken zoals meteorologie maar ook bijvoorbeeld hoe een groep nou echt in elkaar zit en hoe ik zelf in elkaar zit.
Om mijn ervaringen te delen en anderen te inspireren zal ik de komende 8 maanden deze blog bijhouden.