Een goede sfeer, bijna kerstmis

Inmiddels hebben we Dominica en Martinique al verlaten. En zitten we weer op de knalblauwe zee met de felgekleurde vissen op weg naar Bonaire.

Het was geweldig op wakker te worden en met mijn slaapkop dromend op het dek te staan met Dominica in zicht. Al de palmbomen, de blauwe zee met daarin kokosnoten die zo nu en dan voorbij kwamen drijven en de dichtbegroeide bossen. Het enige wat ik daarvoor hoefde te doen is wakker blijven en goed kijken, dagdromen was niet meer nodig. Die avond heb ik zelfs achter in een pick-up gezeten racend door de bossen op weg naar de barbecue. De dag erna zijn we naar de kleinkinderen van de oorspronkelijke indianen in Dominica geweest en hebben we in een klein roeibootje door de Indiana rivier gevaren. Het was daar prachtig met al het groen om je heen in een smal riviertje en het harde getjirp van de krekels. Al weer een geslaagde dag dus.
De laatste dag in Dominica zijn we er helemaal voor gegaan en hebben we in 6 uur de heen en terug weg gevonden naar de Boiling Lakes. Een zeer vermoeiende wandeltocht door de jungle, maar dan had je ook wat. De meren kun je bijna niet zien, er is allemaal stoom. Het water ligt als het ware op de lava. Eenmaal boven hebben we letterlijk een eitje gekookt in het meer. In een aftakking, waar er weer koud water bijgekomen was, heerlijk in de jacuzzi gezeten met een gezichtsmasker van de ‘’gezonde’’ blub die daar lag.
Jammer genoeg vertrokken we meteen naar Martinique bij terugkomst op de boot. Die zelfde avond zijn we aangekomen in Martinique, daar hebben we wat rondgelopen en gezwommen maar verder niet zoveel gedaan. De voornaamste reden dat we naar Martinique gingen was om inkopen te doen en post te halen. En nu zijn we al weer op weg naar het volgende eiland, ik heb er zin in.

Ik vond het wel heel inspirerend hoe aardig iedereen was in Dominica. Iedereen zei je de hele tijd gedag en vroeg waar ik vandaan kwam en zo. In het begin vertrouwde ik dat niet helemaal, maar later begon ik in te zien dat ze er niks achter zochten. Moet je nagaan dat ik mensen in eerste instantie niet eens vertrouw, gewoon omdat ik dat gewend ben. Wat een verschil met Nederland. Wat ik ook opvallend vond is dat de band van het busje lek was en dat we nog niet eens waren uitgestapt en toen kwam er al iemand aanrennen met een krik om ons te helpen. In Nederland zouden ze gewoon even uit het raam kijken en vervolgens zeuren dat je niet zo in de weg moet staan.

In Martinique waren de mensen veel minder aardig. Daar was het ook een stuk toeristischer en hadden de mensen weer meer geld om van te leven. Als ik iets geleerd heb vandaag is het wel dat het waar is dat geld niet gelukkig maakt. In Dominica hing zo’n prettige sfeer. Ook heb ik geleerd dat Nederlanders elkaar en anderen niet echt vertrouwen, misschien is dat wel nodig in Nederland. Dat is toch erg.