Even doorzetten

Dat hangt van de wind af, is een antwoord op veel vragen. Zoals wanneer komen we aan in Tenerife en wanneer vertrekken we uit Cherbourg? Maar vooral: hoelang blijf ik zeeziek!?

De dag na mijn 16de verjaardag, donderdag was het dan eindelijk zover we vertrokken uit Cherbourg. Dus alle hands aan dek om de haven met de omringende forten te verlaten.
We waren nog maar net op weg en het begon al redelijk te schommelen. De daarop volgende drie dagen heb ik geleerd hoe blij je moet zijn met vast land onder je voeten. Ik heb namelijk niks anders gedaan dan overgeven en slapen. Ik kon niet eens een glaasje water binnen houden. De 4de dag voelde ik me wel oké, ik heb toen pannenkoeken gegeten en was blij dat het over was.
Maar die nacht en de daarop volgende dagen voelde ik mij alweer niet goed. Uiteindelijk heb ik ongeveer een week bijna niks gegeten en weinig gedronken. Gisteren en vandaag voelde ik mij eindelijk weer goed en kon ik weer eten.
Woensdag was Tenerife in zicht en rond de middag zijn we voor anker gegaan in een baai om een dagje te relaxen, zwemmen, vissen en te wandelen. Daar was ik zeker aan toe na zo’n vermoeiende zeereis.

De afgelopen week heb ik veel geleerd over hoe een groep met elkaar omgaat. Zo was ik samen met nog iemand erg lang zeeziek. Ik was aanwezig bij iedere wacht en probeerde zoveel mogelijk te doen maar mijn medereiziger bleef gewoon in zijn bed liggen en probeerde de meeste dingen niet eens. Na een dag of twee merkte je duidelijk het verschil tussen hoe iedereen met mij omging en hoe iedereen met mijn medereiziger omging. Aan mijn medereiziger irriteerde mensen zich en voor mij was iedereen heel aardig en hulpvaardig. Men begon zich ook af te vragen of mijn medereiziger wel echt zo zeeziek was. Het is dus belangrijk om aan een groep te laten zien dat je er voor gaat, dan zullen zij er ook voor jou zijn. De kapitein zei ook voor we aan land gingen dat ik een doorzetter ben. Toen ging iedereen klappen.
Natuurlijk heb ik geleerd om door te zetten en niet te snel op te geven. Ik ben best trots, want ik was bang dat iedereen mij irritant zou vinden omdat ik niet veel kon doen.

Wat ik heel inspirerend vind is hoe deze groep in elkaar zit. Zo vond ik het bijvoorbeeld erg bijzonder dat mensen elkaars kots opruimen zonder dat het gevraagd hoeft te worden. Iedereen is er voor elkaar terwijl we elkaar nog maar 3 weken kennen. Op mijn school ken ik iedereen nu 3 jaar en dit zou nooit voor elkaar gedaan worden.

Ingeslingerd!

Hey,
Ik heb de sailmail weer ontvangen. In Cherbourg heb ik woensdag even met mijn ouders en mijn broertje gesproken en hebben zij mij gefeliciteerd. Dat was wel apart. Mijn ouders hadden ook een cadeautje meegegeven, maar dat konden de leraren niet meer vinden en ik mocht niet zoeken. Ik was toen wel teleurgesteld en boos.
Nu schrijf ik wat later mijn blog omdat ik vandaag pas (maandag) weer binnen kan zijn. Ik heb namelijk vanaf Cherbourg(donderdag) tot zondag niks anders gedaan dan slapen en kotsen.
Letterlijk: ik word wakker kots in de wc en dan ga ik naar mijn wacht. Ik heb wacht van 4 tot 8, overdag en ’s nachts. We hebben verschillende taken. Sturen, bakboordwacht, stuurboordwacht, veiligheidscontrole en zeilen hijsen en strijken. Ik doe mijn best, maar ondertussen hang ik zeker nog een stuk of 10 keer over de reling te kotsen. Ik kon niet eens een beker water binnen houden. Voor vertrek woog ik 47 kg en ik ben 1m64. Dat is namelijk gemeten voor de zeilpakken.
Gelukkig was iedereen wel super aardig, ze kwamen steeds met een keukenrol en water brengen en vragen hoe het gaat. Niet dat ik daar veel mee kan maar is wel fijn. Het is al een echte groep en we zijn nog maar twee weken onderweg.
Ik voel me nu weer prima. Ik heb zelfs pannenkoeken gegeten tijdens de wacht. We zijn met volle zeilen een deel van de golf van Biskaje overgestoken.

Ik heb geleerd te slapen terwijl ik letterlijk 10 cm omhoog kom in mijn bed en van links naar rechts schuif. Ik weet nu dat ik niet alleen mijn bestek vast moet houden bij het eten, maar ook de schalen en borden en verder ook alles. Kortom we hebben wel geleerd wat iets zeevast wegzetten is. Ik weet wat zeeziekte is, ik wist wel dat ik het zou worden. Maar ervaren is echt anders. Ik hoop dan ook dat ik nu echt “ingeslingerd “ben. Zo noemen ze dat, dat ik niet iedere keer opnieuw ziek wordt.Het is bijzonder als iedereen zo voor je wil zorgen. Niet iedereen was (zo lang) zeeziek. Het is toch anders als je klas ook je thuis is. De Regina Maris vol in de zeilen is ook indrukwekkend, al realiseer je je dat niet meteen als je ziek bent. Een halfuurtje geleden heb ik dolfijnen gezien!!! Echt super mooi en schattig. Je zag ze heel goed, donker blauw van boven en wit van onder. Zie je het voor je? Het is nu 8 uur ‘s ochtends dus ik ga weer slapen. Ik heb echt geen idee welke dag het is en hoe laat.

Groeten van een ingeslingerde Daisy

De eerste vermoeiende week achter de rug!!

30-oktober-2011

Na een week op de Regina Maris zijn we aangekomen in Cherbourg, een mooi haventje in Frankrijk. Het is snel gegaan maar er is zeker niet weinig gebeurd.

Het begon allemaal op zondag toen ik aan boord ging in Amsterdam. Na de afscheidsetentjes de laatste keer dit doen en de laatste keer dat doen was ik er helemaal klaar voor. Samen met mijn broertje, vader en moeder reed ik op zondag 23 oktober naar de Java kade. Ik had makkelijk kunnen fietsen maar met mijn bagage was dat niet al te makkelijk geweest. Eenmaal aangekomen zei iedereen elkaar heel vrolijk gedag en werd er zelf veel geknuffeld ook al had ik mijn medereizigers nog maar een weekeindje gezien. Dan heb je natuurlijk ook nog het afscheid, dat toen nog niet zo zwaar was aangezien ik donderdag iedereen weer zou zien.
Toen alle ouders etc. van boord waren konden we beginnen met de voorbereiding van ons avontuur. Zo hebben we 4800 kilo aan eten op het schip gebracht, alles opgeruimd en zeewaardig gemaakt. Terwijl we allemaal verlangden naar wat ons te wachten staat.
Donderdag 27 oktober half 10 was het dan zo ver we vertrokken naar IJmuiden samen met een hoop media en familie. En in IJmuiden vetrokken we dan echt na een emotioneel afscheid. Eenmaal op zee kon het nieuwe leven z’n gangetje gaan. Dat is zwaar en vermoeiend ook al vaarden we voornamelijk met de motor. Ik moest namelijk zeilen, koken, opruimen en nog veel meer, niet alleen overdag maar ook ‘s nachts. Ik heb namelijk wacht van 4 tot 8 AM en van 4 tot 8 PM. Donderdagavond ben ik meteen over mijn nek gegaan, maar alsnog was alles super mooi, gezellig en leuk.
Zaterdag heeft de kapitein ervoor gekozen om naar Cherbourg te gaan omdat we alleen maar tegenwind hadden. Ik had mazzel om een uur of 7/8 was de haven in zicht, wat zag dat er mooi uit.
Inmiddels heb ik al een rondleiding in Cherbourg gegeven en heb ik mijn eerste lessen gehad.

Natuurlijk heb ik de afgelopen week ook een boel geleerd. Vanzelfsprekend het zeilen, waarvan ik nu een klein beetje weet hoe en wat je moet doen. Ook ben ik veel te weten gekomen over Cherbourg, dit had ik makkelijk thuis kunnen doen, maar ik denk niet dat ik het dan zou onthouden. Nu vind ik het ook daadwerkelijk interessant omdat ik het zelf in de werkelijkheid zie. Verder heb ik nu al een beetje meer leren doorzetten want wat is dit zwaar.
Inspiratie is er altijd en overal, zo ook hier. Ik hou bijvoorbeeld erg van tekenen en andere creatieve bezigheden maar de afgelopen tijd heb ik dat vrijwel niet gedaan, nu ben ik weer begonnen met het natekenen van Cherbourg. Omdat ik het leuk vind en omdat ik er misschien later iets mee wil gaan doen. Verder zie ik allemaal beroepen die voor mij onbekend waren en die mij wel wat lijken.

Kortom tot nu toe is het allemaal hartstikke leuk en ik weet zeker dat ik een hoop ga leren.

http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fjeugdjournaal.nl%2Fitem%2F307743-klaslokaal-op-zee.html&h=GAQEPNAjrAQE0_bzNhDfm1LFvDCtZaJ2EIvDaM5kdDxYPTQ


http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3DIDtvT3ItqTA&h=1AQGkxtOZAQGQXBGmuzaGYFR4iJi0hRYgnVJl35_GX-jOCQ


http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.hartvannederland.nl%2Fnederland%2F2011%2Femotioneel-afscheid-van-zeilende-leerlingen%2F&h=NAQG3-XVmAQHBRrj_WDLKd_rp-PJz_WW3HP2uHcxu9actPw

Even voorstellen: Matroos Daisy

Ik ben Daisy Robijns, ik ben 15 jaar en woon in Amsterdam Noord. Mijn vrije tijd besteed ik graag aan sportieve of creatieve bezigheden. Zo zit ik bijvoorbeeld op voetbal en windsurfen. Momenteel zit ik op het IJburg College in Amsterdam. Deze vrij nieuwe school bestaat nu vier jaar. Ik heb voor het IJburg College gekozen omdat er veel samenwerkingsopdrachten worden gedaan, er in thema’s wordt gewerkt en omdat je niet uit boeken leert maar zoveel mogelijk opdrachten in de werkelijkheid krijgt. Vorig thema heb ik bijvoorbeeld een canonposter over Amsterdam gemaakt en gepresenteerd om vervolgens in de stad zelf de plekken met de bijbehorende canon te bekijken.
Maar ik heb het roer net omgegooid. Want ik neem namelijk deel aan School at Sea. Om zo mijn talenten verder te ontwikkelen, zelfverzekerder te worden, deel te zijn van een hechte groep en om iets mee te maken wat mij altijd bij zal blijven. Ook hoop ik tijdens deze reis inspiratie op te doen voor mijn vervolgstudie en uiteindelijk mijn baan. Nu heb ik namelijk geen idee wat ik later wil worden niet eens een richting. Met School at Sea leer ik net zoals op het IJburg College zo veel mogelijk in de werkelijkheid. Door bijvoorbeeld wiskunde aan de hand van de sterren en aardrijkskunde door het onderzoeken van de Boiling Lakes. School at Sea is dus nog meer leren in de werkelijkheid, wat mij erg aanspreekt. Ook zal ik allemaal extra dingen leren niet alleen extra vakken zoals meteorologie maar ook bijvoorbeeld hoe een groep nou echt in elkaar zit en hoe ik zelf in elkaar zit.
Om mijn ervaringen te delen en anderen te inspireren zal ik de komende 8 maanden deze blog bijhouden.